wat ik vrees
wat ik vrees is de waarheid van
mijn gedachten, ze struinen
onbeholpen op zoek naar
die ene nacht
waar ik niet zal spreken tegen de
duisternis met zijn verlaten paden
telkens is er die ene til, het honk dat
me het uitvliegen belemmert, mij
herinnert aan een metgezel
die als verstekeling in me huist
te graag breng ik mijn waarden
ter grave en deponeer wat zachte
mos over de streken die me raken
in de schermutseling met tijd en onraad
maar ik wacht met hese stem
op het moment dat de
verstilling van het rumoer mijn
schuilhut voorgoed zal verlaten
Informatie dichter
Dichtersnaam: elze
ik adem de vroege mist in met een gevoel van gelijkwaardigheid, ik streel het zelfs en vraag me af waarom het dan soms niet mistig is
Toon alle gedichten
Favorieten van elze
- Deze dichter heeft nog geen favorieten.
mooi dat moment van uitvliegen, dat lang op zich laat wachten, maar dat eens zeker komt.
4e strofe ten grave?
hartelijke groet,
Derde strofe vind ik heel mooi.
Laive groet,
weer in fraaie beeldspraak
de druk die mens en omgeving..
op wat voor manier danook..
op het leven legt in ons bestaan
de verstekelingen...die met ons leven en reizen...ons \zijn opgedrongen door opvoeding en opleiding..
die meegraaien in de heb cultuur...
en daar waar wij vrij willen zijn...........
in de verstilling van samen...
Liefs..